Voor deze blog steken we de grens over naar onze Oosterburen. Daar ligt namelijk het prachtige Museum Insel Hombroich, onze bestemming voor een vakantie-voor- een-dag. Hombroich is een museumpark waar kunst en natuur hand in hand gaan.

Het is vanaf de Duitse grens (A12) nog een uurtje rijden, dus vanaf de meeste plekken in Nederland goed te doen. Voor mij is het een trip down memory lane. Ik kwam hier 11 jaar geleden als bleue eerstejaars op introductie met de academie voor beeldende vorming en ben nu met man, dochter en een pak meer culturele bagage terug.

Open air museum
Museum Insel Hombroich ligt in Holzheim vlakbij Düsseldorf. Tentoonstellingsgebouwen en kunstateliers liggen ongedwongen verspreid over het weidse landschap. Het museum werd opgericht door een particuliere verzamelaar. Karl-Heinrich Müller kocht zo’n dertig jaar geleden een verwaarloosd park om zijn droom te verwezenlijken, een plaats om zijn kunst parallel aan de natuur te kunnen tonen. Een flinke klus, maar het resultaat mag er wezen. De kunst die je er vindt is divers: van archeologische vondsten en Aziatische Boeddhabeelden via etsen van Rembrandt naar moderne kunst.

Ongedwongen sfeer en geen suppoosten
Je volgt als bezoeker via kronkelpaadjes de blik en de visie van de verzamelaar. Het is alsof of je in een Engelse landschapstuin loopt waarin af en toe een museumzaal opduikt. Maar voordat we de eerste kunstwerken tegenkomen hebben we al kikkervissen, klimbomen en twee babyganzen gespot. Leuk, zo’n ontdekkingstocht! Ook de architectuur is bijzonder. Kom je een tentoonstellingsgebouw tegen, dan loop je eigenlijk tegen een dichtgemetselde wand met alleen een deur aan, maar van binnen zijn de ruimtes groot en licht door de enorme dakramen. Wat binnen meteen opvalt is het ontbreken van bordjes. Op de plattegrond kun je wel lezen welke kunstenaars er te zien zijn, maar thats it. Even wennen, maar het bevalt wel. Je bent meer bezig met de werken en hoe ze in de ruimtes zijn geplaatst, en wordt niet afgeleid door tekst. Ook suppoosten zijn in geen velden of wegen te bekennen. Er hangt een ongedwongen sfeer.

Kijk, een olifant! Een eeuwenoud Aziatisch beeld naast 20e -eeuwse modernisten.

Favoriet bij Lola is het werk van Anatol Herzfeld dat overal verspreid over park te vinden is. Deze kunstenaar woonde en werkte tot 2007 op het terrein. Zijn beelden zijn vooral van steen en ijzer en hebben, in de traditie van bijvoorbeeld Joseph Beuys, vaak een politieke betekenis. In een ronde cirkel van hoofden die als verwaarloosde grafzerken in het gras verzonken liggen spelen we “Zie je een neus?”

Anatol Herzfeld 1 en 2, huis van Herzfeld.

(Terzijde – 2006: Een stel achttienjarige kunstacademiestudenten geniet van de Hombroichse rust in het drukke introductieprogramma en ploft tegen omgevallen boomstam aan. We zijn ons niet bewust van Anatol Herzberg, het feit dat we ons op zijn territorium bevinden, of zijn kunsthistorische significantie. De beste man, voorzien van een motorzaag, stormt uit zijn werkplaats en geeft ons een formidabele uitbrander. Een blamage voor de kunst waren we! Tekenen moesten we, tot we erbij neervielen! Op de boomstam waar we toen tegenaan hingen staat nu in Herzfelds’ handschrift gekalkt “nicht auf den Baum”.)

Een peuterdriftbui
Met Lola op mijn nek wandelen we door naar het ‘Zwölf-Raume- Haus’, een combinatie van een archeologische verzameling en werken van kunstenaars als Gerrit Rietveld, Bart van der Leck, Alexander Calder en Yves Klein. Het blauw van Klein en de objecten van Calder hebben een enorme aantrekkingskracht op mijn dochter. Een plexiglazen wand (waarschijnlijk ter vervanging van de ontbrekende suppoosten) voorkomt gelukkig een al te directe confrontatie tussen haar en het werk. Met het feit dat ze niet mag zitten op het tentoongestelde Bauhaus-kindermeubulair is Madame het niet eens. De peuterdriftbui die daarop volgt zorgt ervoor dat we binnen no time weer buiten staan.

Alexander Calder

Ook nog gezien: de Schnecke, een ruimte voor grafische werken van Rembrandt tot Matisse, en het Tadeusz Paviljoen. Deze hal lijkt wel een kathedraal voor de enorme absurde schilderijen van deze kunstenaar.

In het Tadeusz Paviljoen

Als afsluiting van de dag ploffen we neer op het terras van de cafetaria. De rij voor het buffet is lang, maar al snel blijkt waarom: je mag hier gewoon opscheppen! Het eten is basic en gezond. De keuze is wel beperkt (boterhammen, gepofte aardappel, appels, koffie, thee en water), dus beloof je kroost geen chocoladetaart met fristi. Als vakantie voor- een- dag was deze trip meer dan geslaagd. Er is geen speeltuin te bekennen, maar er zijn genoeg klimbomen en andere mogelijkheden om je uit te leven. De combinatie van natuur, kunst, architectuur en de ongedwongen sfeer maken het Duitse woord spazieren tot een treffende samenvatting van een bezoek aan Hombroich.

Op een rijtje:

> Ga alleen als het mooi weer is! Je kunt enorm genieten als dit park baadt in het zonlicht, maar in regen en blubber blijft er weinig van de prettige ervaring over. Dat geldt zelfs voor de overdekte hallen, omdat alle kunstwerken via het daklicht in het zonnetje gezet worden.

> Het museumpark is iedere dag geopend.

> Entree is 15 euro per volwassene, kinderen tot 4 jaar gratis. Je kan ook een familieticket kopen.

> Je bent met een bezoek ongeveer een halve dag kwijt. Wil je nog meer zien, dan kun je een combiticket kopen voor de nabijgelegen Langen Foundation.

> Op de website staat dat het park niet kinderwagenproof is, maar dat valt mee. Na de entree moet je een flinke trap af, maar daarna kun je gewoon rollen. Al gaat het soms wat stroef over de kiezels.

> Prima verschoonplek in de cafetaria.

> Verwacht geen spektakel in de vorm van videokunst of audiotours. In die zin is het park vrij basic. Dat maakt het misschien ook wat minder geschikt voor oudere kinderen.

> Geen educatieve activiteiten bespeurd voor kleine of grotere kinderen. De ‘Kindergarten’ is niet publiek toegankelijk, ik vermoed dat dit een soort workshopruimte voor scholen is.

Heb jij dit museum wel eens bezocht? Deel jouw ervaringen met ons hieronder in een reactie!