READING

Kunsthal op z’n best: Hyperrealisme Sculptuur

Kunsthal op z’n best: Hyperrealisme Sculptuur

Als mijn dochter Eline (bijna 4) hoort dat ik bij de opening van een tentoonstelling een héle grote levensechte baby heb gezien, wil ze er meteen naartoe. Dus staan we enkele dagen later keurig te wachten tot de deuren van de Kunsthal in Rotterdam opengaan. Klaar om een kijkje te nemen bij Hyperrealisme Sculptuur! 

Hyperrealisme Sculptuur
De tentoonstelling Hyperrealisme Sculptuur presenteert een unieke selectie hyperrealistische werken van de belangrijkste beeldhouwers van de afgelopen vijftig jaar. Van vroege Amerikaanse pioniers zoals George Segal, Duane Hanson en John DeAndrea tot  Maurizio Cattelan, Berlinde de Bruyckere en Ron Mueck. Het is een voortzetting van de succesvolle tentoonstelling Hyperrealisme waar ik eerder over schreef. De werken zijn gekoppeld aan verschillende thema’s: menselijke replica’s, vervormde realiteit, dimensies en lichaamsdelen. Het ziet allemaal zo echt uit dat het bijna eng wordt. Aan elk detail is gedacht; elk rimpeltje, elk haartje. Zelfs de structuur van de menselijke huid is exact nagemaakt. 

Eng!
Mijn dochter schrikt zich werkelijk een hoedje als ze de zaal binnenkomt. Haar reactie op het eerste beeld is angst. Als ik nogmaals uitleg dat het een beeld is, dat het niet opeens gaat bewegen en dat het juist leuk is om te zien hoe knap het werk gemaakt is, verdwijnt de angst en komt de fascinatie langzaam naar boven. 

Ik laat haar zelf de zaal doorlopen en kiezen waar ze als eerste wil kijken. Grappig is dat enkele sculpturen haar aandacht totaal niet trekken. Bij andere beelden blijft ze ademloos (en op gepaste afstand) staan kijken. Een beetje spannend blijft het soms toch wel. 

Het valt meteen op: geen luier aan
Het beeld A Girl van Ron Mueck (1958) – ofwel die grote baby – vindt Eline práchtig. Ze loopt er meerdere malen omheen en dat er wat bloed op de baby zit, is wel héél interessant! En uiteraard kijkt ze meteen even… het is een meisje!

Het werk van Evan Penny (genaamd Panagiota: Conversation #1, Variation 2) trekt ook de aandacht. Penny laat met het beeld de wanstaltigheid zien van het mensbeeld in het digitale tijdperk. De gelaatstrekken zijn uitgerekt en veranderd in een kleurenstroom. Eline vindt het vooral leuk om te tellen hoeveel monden en ogen ze ziet.

Vele andere beelden bekijken we uitgebreid en worden door Eline ook geshowd aan haar meegebrachte knuffelkonijn.

Hoe realistischer de sculpturen zijn, des te minder dichtbij durft Eline te komen. De suppoosten (overigens alleraardigst en enthousiast) zullen wel blij zijn geweest… 

Circus Europa
Omdat we nog wat tijd over hebben, lopen we ook nog langs de tentoonstelling Circus Europa van de Deense kunstenaar Michael Kvium (1955). De kunstenaar schetst de situatie in Europa, het politieke toneel en het dagelijkse leven als in een circus-show. De tentoonstelling is absurdistisch, kleurrijk en overrompelend.

De tentoonstelling begint met een film, Eline durft niet te kijken dus we lopen er snel langs. We staan nu in een zaal vol (enigszins lugubere) sculpturen en kleurrijke schilderijen.

Waarschijnlijk door de kleuren en de ogenschijnlijk eenvoudige voorstellingen, boeien de schilderijen mijn dochter enorm. Opvallend is dat ze de sculpturen niet eng vindt terwijl er botten uitsteken, een baby in de zwarte verf (/) wordt gedoopt, etcetera.


Menselijk falen
Het grote schilderij The Beach of Plenty uit 2017 toont een strand met toeristen, waar een vluchtelingenboot aankomt. Een man vecht voor zijn leven in de branding terwijl de mensen toekijken maar niet helpen. Kvium schilderde dit werk is als een protest tegen zijn eigen toenemende hulpeloosheid over de teloorgang van waardigheid en het menselijke falen om de huidige wereldproblematiek aan te pakken. Voor het schilderij staat een bank die steunt op varkenspootjes. Eline neemt er graag even plaats om het schilderij goed te bekijken. En dat is nodig wat een schilderij met zo’n duidelijke boodschap heeft tijd nodig om goed door te dringen. Wel houdt Eline haar vingers in haar oren. Het geluid van de film is te spannend.

Darmen als kunstwerk
Als laatste lopen we door een ruimte met darmen (even niet uitgelegd aan mijn dochter) en betreden we een circustent. Er ligt een gestrand rubberbootje in met een hoop rommel die lijkt te zijn aangespoeld. Door middel van een spot wordt het bootje soms wel en soms niet verlicht. Eline is doodsbang en verlaat de ruimte. Via de darmen…

Er is nog een tentoonstelling over de beertjes van Dick Bruna maar deze slaan we over. Het is tijd om buiten uit te waaien en alle indrukken te gaan verwerken. Ik dacht dat de kunsthal met de kattententoonstelling voor kinderen op het hoogtepunt was maar het kan kennelijk nóg beter. Ik heb veel peuters zien lopen en de pure emotie (verbazing, angst, verwondering en adoratie) was geweldig om te zien bij zowel mijn eigen dochter als bij andere kinderen.

Tips:      
#1. Ga op tijd want het wordt (terecht!) snel druk.
#2. Vertel je kind dat het beelden zijn en nergens aan mag komen (lijkt een inkopper maar deze beelden zijn extra aanlokkelijk).
#3. Is het eng? Doe een stapje terug en geef extra uitleg.
#4. Laat je kind zelf bepalen bij welke beelden hij/zij wil stilstaan.
#5. Prikkel je kind eventueel met simpele vragen als: ‘was jij ook zo groot toen je baby was?’, ‘waarom zou die mevrouw met een trui over haar hoofd zitten?’, ‘hoeveel ogen heeft het beeld?’, etc. Zo betrek je je kind en kan je zorgen dat je kind goed leert kijken en redeneren.
#6. Heb je een kind met veel fantasie? Dan kan je de tentoonstelling van Kvium misschien beter overslaan. Wel jammer want hij is zeker het bezoeken waard. Dat geldt overigens ook voor Hyperrealisme Sculptuur, voor sommige jonge peuters kan het iets té waarheidsgetrouw (en dus eng!) ogen.

De tentoonstelling Hyperrealisme Sculptuur is nog tot en met 1 juli 2018 te zien. Durf jij het aan met jouw kunstfanaatjes?


Nienke werkt in het Erasmus MC op de afdeling Keel- Neus en Oorheelkunde en heeft een passie voor fotografie en reizen (dichtbij of ver weg). Ze woont samen met de vader van haar kinderen Mees (4) en Eline (3) in Rotterdam en probeert zoveel mogelijk leuke dingen te ondernemen. Motto: collect memories, not things. Volgen? www.instagram.com/traveling_with_our_kids

COMMENTS ARE OFF THIS POST