READING

Met mijn kleindochter naar het Rijksmuseum

Met mijn kleindochter naar het Rijksmuseum

Het Rijksmuseum: een uitdaging om met mijn kleindochter Filippa te bezoeken. Een uitdaging omdat ik het niet direct de meest uitnodigende plek voor een peuter van ruim 2 jaar vind.

We gaan geregeld samen naar musea, maar meestal naar exposities speciaal gemaakt voor kinderen. Kunstfanaatjes zocht nog een blogger voor het Rijksmuseum Amsterdam en in de bibliotheek kwam ik toevallig het boekje Aap & mol in het Rijksmuseum van Gitte Spee tegen. Een goede manier om Filippa echt naar kunst te laten kijken op een plezierige,  speelse manier. Zo lang zij het leuk blijft vinden natuurlijk.

Met aap & mol in het Rijksmuseum
Zelf ben ik wel benieuwd naar de tentoonstelling van Matthijs Maris, maar het gaat vandaag niet om mij, maar om mijn kleindochter. Zij mag bepalen of ze iets leuk vindt, ik kan later nog wel eens terug komen om dingen beter te bekijken. Voor we van huis gaan, lezen we het boek Aap & mol in het Rijksmuseum, Kleine Filippa is gek op boekjes. Ze bladert vaak en ‘leest’ hardop aan haar poppen voor. Bij de Nachtwacht staat dat het hondje verdrietig is, een mooi aanknopingspunt. 

Boekje, luiers, speen en Bobby, haar pop, gaan mee in het wagentje. Rugzakken zijn natuurlijk verboden, maar een buggy mag wel. Bij de informatiebalie vraag ik voor de zekerheid of ze tips hebben voor een museumbezoek met een peuter. Daar moeten de medewerkers lang over na denken, ze denken van niet. Dan opperen ze dat de Speciale Collectie misschien iets voor ons is, met de afdeling muziekinstrumenten en bootjes, of het vliegtuig op de derde verdieping. Filippa krijgt een kinderkaartje, ik heb een Museumkaart. Natuurlijk wil ze het zelf vasthouden en laat het vol trots aan de suppoost zien.

Filippa gaat voorop, ik volg met het wagentje. Dan ziet ze een foto met een kindje in een zaal en loopt er op af. We bekijken een aantal grote foto’s van Anoek Steketee (1974) met het thema Staatloos. Sinds 1975 organiseert het Rijksmuseum jaarlijks de tentoonstelling Document Nederland waarvoor een Nederlandse fotograaf wordt gevraagd een actueel maatschappelijk onderwerp in beeld te brengen. 

Met de lift gaan we naar boven waar Filippa plotseling met open mond stilstaat: dansende lampen aan het plafond. Ze gaan open en dicht als bloemen, omhoog en omlaag. Ademloos blijft de peuter  kijken, maar vindt de onverwachte bewegingen ook spannend “een beetje bang, oma”. Ze gaat er bij zitten en kijkt een kwartier gefascineerd naar  Shylight van Studio Drift. Prachtig! 

De dromerige, duistere schilderijen van Matthijs Maris kunnen haar niet zo boeien, “ik kan het niet goed zien”. Een wat hoge tafel is een uitnodiging voor haar om onder door te lopen. Als mijn kleindochter dat nogmaals wil doen, kijk ik vragend naar de suppoost. “Ja, hoor,” zei hij, “dat kan geen kwaad”. De kinderportretten en de baby in doopjurk vindt ze leuk. Ze pakt meteen Bobby uit haar wagentje om haar een schone luier te geven. Kwebbelend tegen Bobby gaat ze aan de slag, gelukkig ziet ze de afkeurende blik van een andere bezoekster niet. Natuurlijk wil ik niet dat ze storend is voor andere bezoekers, maar ik zie absoluut geen reden om hier iets van te zeggen, niet tegen Filippa en niet tegen die mevrouw.


Op de terugweg moeten we natuurlijk weer bij de ‘dansende lampen’ kijken. Ik zet het wagentje even opzij om een foto te maken. Een suppoost zegt me dat ik het wagentje niet onbeheerd mag laten staan, omdat het alarm dan af zou gaan. “Er zijn altijd kwaadwillende mensen”, zegt ze.. Of ik een kwaadwillend mens ben of een ander weet ik niet, maar het wagentje heb ik mijn verdere bezoek  dicht bij me gehouden. De meeste suppoosten van het Rijksmuseum zijn vriendelijk en lachen naar Filippa, een aantal neemt de tijd om een praatje met haar te maken. Van de één mag ze aan de touwtjes zitten, van de ander niet, dat was een beetje verwarrend voor haar. Vrolijk loopt ze zelfverzekerd door de prachtige zalen, stopt bij dingen die ze wil zien, vertelt er over en zingt af en toe een liedje als ze iets herkent. Ik vind het vertederend.

Shiva
In het Aziatische paviljoen blijft ze voor het beeld van Shiva staan en merkt op dat die ‘mevrouw’ danst. Op mijn vraag of ze dat ook kan, probeert ze het: een been omhoog, armen opzij en draaien. Ze bekijkt het beeld nog eens goed, loopt naar de achterkant en zegt: “die mevrouw staat op een baby”. Onder de voet van Shiva ligt inderdaad een klein mensje, het symbool van onwetendheid.

De Nachtwacht
Ik kan het niet maken aan de Nachtwacht van Rembrandt van Rijn (1606-1669) in de Eregalerij voorbij te lopen, vind ik, ook al is het er erg druk. Al is het alleen maar om te kijken of we het zielige hondje zien. Dat was Filippa niet vergeten. Ze vindt het hondje en zegt: “hij wil wegrennen om zijn pappa en mamma te zoeken”. We gaan op het schilderij op zoek naar zijn pappa en mamma, maar die kunnen we niet vinden.

Bij de Bedreigde Zwaan van Jan Asselijn (1610-1652) wordt het boek tevoorschijn gehaald, dat plaatje had ze gezien in het boek. Ze bladert door het boek en ontdekt dat het dezelfde zwaan is. Het ziet er heel eigenwijs uit: een klein meisje op een statige plek met een boek op schoot, die het plaatje in het boek vergelijkt met een groot schilderij. In de Voorhal met de mozaïekvloer van duizenden kleine steentjes, ontworpen door  architect  Pierre Cuypers, loopt ze op de lijnen een paar rondjes, een soort slingerpad. 

Aap had in het boekje languit op de vloer gelegen, dus natuurlijk moest Filippa ook even op de grond liggen. Ze merkt zo liggend wel de gebrandschilderde  ramen en het gedecoreerde plafond op. 

Het vliegtuig op de derde verdieping (FK-23 Bantam ontworpen door Frits Koolhoven in 1917)  noemt ze een helikopter, waarschijnlijk door de grote propellers. Bij het kleurige schilderij Compositie van de Belgische kunstenaar Jozef Peeters (1895 – 1960) ernaast, blijft ze langer kijken dan bij het vliegtuig. Ze komt er niet uit of het nu een helikopter is of een molen. Ik lees later dat de Parijse metro de inspiratiebron voor het schilderij was. Bij Filippa roept het schilderij het liedje  “Zo gaat de molen.. de wieken, de wieken……” op, dat ze vol overgave begint te zingen.

Verschonen in een nis
Ik wil toch nog even langs de Speciale Collectie, omdat ze dat bij de balie noemden.. Filippa geeft nog geen teken van verveling, dus dat kan nog wel. Gelijk even een luier verschonen. Beneden in de hal zit in de doorgang naar andere toiletten, in een nis, de verschoonplek. Niet afgesloten en niet echt een prettige plek voor blote billen en vieze luiers.

Scheepsmodellen
Een grote verzameling scheepsmodellen in de Zeevaartzaal, met één schip dat er uitspringt. Heel groot, achter glas en op het schip is het leven aan boord, door middel van hologrammen, zichtbaar. Mannen die de vloer boenen, geiten (‘schaapjes’, volgens Filippa), bemanning aan tafel etc. Een grote klas kinderen staat samen met ons enthousiast te kijken. 

We vinden ons bezoek wel mooi geweest, we hebben bijna twee uur in het Rijksmuseum rondgelopen. Zelfs als ik alleen ben, kan ik na anderhalf uur al geen nieuwe beelden meer opnemen. Deze keer hebben we het heel rustig gedaan en een beetje gespeeld en gezongen. Het was een heerlijke ochtend en als afsluiting luisteren we, buiten in de doorgang onder het Rijksmuseum, nog even naar live Oost Europese muziek.

Heb jij het Rijksmuseum weleens bezocht met jouw (klein)kinderen? Hoe was dat? Deel je ervaringen met ons in een reactie!


Maureen (66) is vier jaar geleden met vervroegd pensioen gegaan om lange tijd in Zuid Afrika door te brengen. Ze heeft onder andere De Academie voor Expressie door Woord en Gebaar gevolgd en is werkzaam geweest als drama docente. Ze doet af en toe nog wat klussen. Met haar kleindochter Filippa (2) bezoekt ze regelmatig musea in Amsterdam. Ze houdt van schrijven, reizen en andere culturen.

COMMENTS ARE OFF THIS POST