READING

Op bezoek bij Museum Voorlinden

Op bezoek bij Museum Voorlinden

Ontspannend. Als ik ons bezoek aan Museum Voorlinden in Ă©Ă©n woord zou moeten samenvatten. Zowel de voorbereiding als het bezoek zelf verliepen ‘smooth’. 
Let op: deze tekst kan spoiler-alert bevatten, doordat de belevenis-kunstwerken uitvoerig beschreven staan.

Voorbereiding
De website van het museum is helder opgebouwd: de hoogtepunten uit de collectie staan duidelijk vermeld, goede foto’s en je kunt het menu van het restaurant bekijken. Overzichtelijk! En dat geldt eigenlijk ook voor de Wassenaarse kunsttempel zelf. De brede gangen, ruime zalen en lange zichtlijnen zorgen ervoor dat je ruim van tevoren een inschatting kan maken of iets wel of niet ‘peuter-proof’ is! 

Lust voor het oog
Het zonnetje schijnt heerlijk bij ons bezoek en er zijn wat graafmachines in de omgeving van het landgoed aan het werk, wat Max al heel geweldig vindt. De route richting het museum is werkelijk een lust voor het oog. Max rent rond op zijn regenlaarsjes (want die wil hij elke dag aan), we spelen kiekeboe en kijken vol bewondering naar de prachtige planten en bloemen. Dan doemt er een modern paviljoen op tussen de bomen en het perfect (bijna tĂ© strak & perfect) gemaaide gras – ondanks de moderne architectuur is dit geen verstoring van de natuur. De natuurlijke omgeving en het museum doet een beetje denken aan Museum Kröller-MĂŒller op de Veluwe.

Heel veel lieve opa’s en oma’s
Door de grote ramen nemen we stiekem al een kijkje voordat we naar binnengaan. Max zwaait enthousiast naar de mensen die hij in het museum ziet rondlopen. Binnen is alles heel duidelijk en helder – en dát is ook weleens fijn in het museum. Er zijn twee delen voor tentoonstellingen en een gedeelte voor de vaste (permanente) collectie. De beveiliging bestaat uit allemaal jonge en heel (kind)vriendelijke mensen. De bezoekers vandaag zijn overwegend 65+ers. Waarschijnlijk opa’s en oma’s, want ondanks de luide kreten die er soms uit Max komen, blijven ze toch vertederend naar hem kijken en komen ze een praatje maken.

Echte mensen van vlees en bloed
Door de overweldigende natuur en de combinatie van het prachtige gebouw met het daglicht dat naar binnen schijnt, vergeet je bijna waarom je hier bent. We gaan kunst kijken! We starten met Couple under an umbrella (2013) van de Australische kunstenaar Ron Mueck. En er is ook werkelijk niet omheen te kijken. Zo groot is het werk. We zien twee oudere mensen in badkleding die onder een parasol op de houten museumvloer liggen. Los van de grootte lijken het mensen van vlees en bloed, echt alle details zijn doorgevoerd, tot de kleine haartjes en aders toe. De vrouw kijkt heel lief omlaag naar de man die met zijn hoofd op haar schoot rust. Een aandoenlijk tafereel. Als ik oud ben hoop ik ook zo met mijn eega op het strand te liggen. Max vindt het werk erg interessant en wijst alle lichaamsdelen aan. De proporties lijken hem nog niet op te vallen.

Droogzwemmen
We lopen door naar het zwembad van de Argentijnse kunstenaar Leandro Erlich, zo op het eerste oog een normaal zwembad. Tot je goed kijkt en je mensen op de bodem ziet lopen. Ze zwaaien naar ons. Een bevreemdend gevoel – alsof ze zo lang hun adem in kunnen houden onder water! Max is daar nog niet mee bezig & vindt het gewoon reuzeleuk om naar de mensen beneden te zwaaien. Als je zelf de trap naar beneden neemt, kom je ook onder het water terecht en kun je naar boven kijken. Een optische illusie – een heuse kunst-attractie!

Kunstfanaatjes

Een moment van claustrofobische paniek – maar ook schoonheid
De wandeling in het sculptuur van Richard Serra doet me sterk denken aan de tocht door de Samariakloof op het Griekse eiland Kreta. Het enorme werk bestaat uit roestige staalplaten en is 4 meter hoog, 18 meter lang en 7 meter breed. Heel even raak ik in paniek. Links en rechts rijzen de wanden hoog boven ons uit en ik ben mijn oriĂ«ntatiegevoel helemaal kwijt. Het stalen ‘doolhof’ lijkt steeds smaller te worden, en even lijkt het alsof er geen einde aan de tocht komt. Vandaar waarschijnlijk ook de titel ‘Open Ended’.

Museumstem
Ping! Ping! Mijn aandacht wordt getrokken door een piepklein werkje in de muur. Was Max in Museum Boijmans Beuningen enorm onder de indruk van het werk van de Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan, in Voorlinden besteedt hij er nauwelijks aandacht aan. Voor iets oudere kinderen zal het mini-liftje vast wel erg verassend zijn. Want waar zal het liftje heen gaan? En wie past hierin? Wel goed opletten, want je loopt er dus zo voorbij. We gaan snel door, want Max begint al een beetje aan het einde van zijn concentratieboog te raken. Hij gilt het uit als hij het kleurrijke werk Maannacht IV van Jan Sluijters ziet. “Brug”, “Berg” en hij denkt zelfs een “paard” te zien. Hij kijkt z’n ogen uit. Zijn stemvolume wordt steeds luider. Ik probeer hem uit te leggen dat we in het museum onze ‘museum-stem’ gebruiken en dat is heeeeel zachtjes net als de muisjes. Hij kijkt me verontwaardigd aan. Het is mooi geweest voor vandaag.

Heel veel kinderproducten
Ondanks het feit dat Voorlinden geen typisch kindermuseum is, staat de museumshop bol van de kinderproducten. Best opvallend in een kunstmuseum. Van krijtjes, verf en speelgoed tot kinderkunstboeken en kleding. We gaan door naar het museumrestaurant, waar we lekker iets gaan eten en drinken. Waarna we nog even buiten gaan wandelen en spelen. Heerlijk even alle energie eruit! In de auto terug naar huis valt onze peuter door alle indrukken als een blok in slaap.

De hedendaagse kunst in Voorlinden is vooral humoristisch, luchtig en interactief. Het museum noemt ze zelf ‘belevingskunstwerken’. En echt overal is het dĂ© perfecte plek voor een selfie of fotoshoot. Hans den Hartog Jager omschreef de kunst in Voorlinden in de Volkskrant als volgt: “Klap-voor-je-kop-kunst, kunst die verbaast, die je wilt aanraken of waarom je kunt lachen en die je vooral niet dwingt tot het lezen van lappen tekst of je te verdiepen in een context”. Kun je soms weleens ‘vol’ uit een museum lopen, omdat je kunst zag dat confronteerde – in Voorlinden vertrek je vol energie en vrolijk. En dat is ook weleens fijn. Kunst mag ook wel een keer gewoon alleen leuk zijn.

No-go voor de allerkleinsten

De installatie van Roni Horn. De sculpturen wekken veel nieuwsgierigheid op. Waarvan zijn de grote vormen gemaakt? Ze roepen ook aanraking op.. vooral bij een peuter. Ik til Max snel op voordat hij aan de werken kan zitten.

De berg rode appels van Tom Friedman. Er liggen er minstens honderd, levensecht op de grond, sommigen met stukjes eruit. Alsof er al een peuter langs is geweest die zijn tandjes in elk appeltje heeft gezet. “Apppppppooooool’ gilt Max. We slaan deze ruimte maar even over.

De presentaties in Museum Voorlinden wisselen regelmatig. Zowel de tijdelijke tentoonstellingen met bruiklenen (3 Ă  4 keer per jaar), als de presentatie van de eigen collectie (1 Ă  2 keer per jaar). De Kunstfanaatjes doen hun best om de website up-to-date te houden, het kan echter voorkomen dat een besproken kunstwerk niet te zien is. Op dit moment is de tentoonstelling Full Moon te zien. Deze wordt half maart vervangen voor een nieuwe presentatie met een andere selectie werken uit de collectie.

Wat zijn jullie ervaringen in Museum Voorlinden? Deel het met ons hieronder!


Brigitte (37) is de oprichter van Stichting Kunstfanaatjes. Met haar freelance werk richt ze zich op publieksbereik (educatie & communicatie) in de culturele sector. Ook is ze een enthousiast museumdocent. Ze woont samen en en heeft een zoontje, Max van bijna 4 jaar oud.