READING

Zenuwachtige suppoosten in de Kunsthal

Zenuwachtige suppoosten in de Kunsthal

Heb je laatst het blog van onze Vivian gelezen over haar bezoek aan de tentoonstelling Hyperrealisme in de Kunsthal? Ook Nienke bezocht de tentoonstelling met haar kunstfanaatjes Mees (4) en Eline (bijna 3). Maar zij is iets minder enthousiast en dat heeft niets met de kunstwerken te maken, maar alles met de suppoosten.  

Op avontuur
Vol goede moed vertrekken we op woensdagmiddag richting de Kunsthal. Ik heb al veel gezien en gelezen over de tentoonstelling Hyperrealisme, het lijkt me echt werk dat mijn kinderen zal aanspreken. Om 12.00 uur staan we bij de balie: ik (Nienke, 37) en mijn kinderen Mees (4) en Eline (bijna 3). De kids hoeven nog niet te betalen, maar ze krijgen wel een eigen polsbandje. Dat soort kleinigheidjes vind ik altijd leuk, want mijn kinderen maak je daar enorm blij mee. En zo lopen ze vol trots langs de controleur en showen hun bandje. Het avontuur kan beginnen!

Museumregels
Ik laat de kinderen altijd veel zelf kiezen in musea en dus gaan we op hun verzoek eerst naar de zaal met de kleurrijke schilderijen van Jan Roeland. We nemen in de lift nog even rustig de ‘museumregels’ door zoals ‘zacht praten’, ‘nergens aankomen’, ‘niet rennen en gillen’ en daarna betreden we de zaal.

We zien welgeteld 1 schilderij tot er een suppoost naast ons staat. Met een glimlach, maar het is duidelijk: we worden in de smiezen gehouden. We bekijken de schilderijen, waarna er al snel een tweede suppoost bij ons komt kijken. De kleintjes, die vaker met mij meegaan naar musea, gedragen zich goed, maar door zijn strenge blik krijg ik het idee dat ze ons liever zien vertrekken.

Met je zonnebril op door het museum
Ik besluit me er maar niets van aan te trekken, en we gaan naar de tentoonstelling Hyperrealisme. Mijn dochter loopt de zaal in en ziet gelijk een groot schilderij dat zij erg mooi vindt. Ze wil ermee op de foto. Ik laat ze altijd schilderijen uitkiezen om ze goed te laten kijken én het houdt ze ook bij de les. Eline, die dit keer besloten heeft dat ze haar zonnebril in het museum op wil houden, gaat bij het schilderij zitten voor de foto. Niet alleen ik maak een foto, maar vele mensen met mij. Onze mede-bezoekers complimenteren me met mijn schattige meisje en genieten zichtbaar van de aanwezigheid van de kinderen.

Zenuwachtige suppoosten
Maar ook in deze zaal worden de suppoosten zenuwachtig van onze aanwezigheid. Als de kids alleen al richting een schilderij lopen, wordt er van een afstandje naar ons geroepen.  Ik word verschillende malen aangesproken dat de kinderen meer afstand moeten houden van de kunstwerken. En dat terwijl ze er helemaal niet met hun neus bovenop staan, maar er netjes meer dan een halve meter van af blijven staan. Ik voel me erg bekeken en daardoor niet op mijn gemak. Hierdoor bewonderen we de tentoonstelling wel helemaal, maar in een veel hoger tempo dan ik had gewenst. Later in de fietstunnel bekijken we nog de geweldige kunstwerken van Jules Deelder. Kleurrijk en fantasievol, daar willen we wel een hele zaal vol van zien! En.. er is hier geen suppoost te zien, en dat is ook wel even prettig!

Ik vind het belangrijk om via dit stuk niet zomaar ‘commentaar’ te geven. Ik hoop vooral dat het beleid van de Kunsthal ten opzichte van kleine kinderen misschien iets kan wijzigen. Roepen naar kinderen dat ze nergens aan mogen komen of niet te dichtbij mogen komen, komt heel ongastvrij over. Stel dat je als suppoost rustig naar de kinderen toe loopt. En ze zou vertellen wat er allemaal wél mag, of net een leuk weetje kunt vertellen over een schilderij dat het extra interessant maakt voor kinderen, dan heb je ze helemaal op je hand. En de ouders ook! Daarna kun je als suppoost prima de regels nog eens uitleggen, als je denkt dat dit nodig is, zonder dat dat erg belerend overkomt. Maar Kunsthal, wees niet bang, wij komen terug! Mijn ervaring is vandaag iets minder positief, maar de kinderen vonden het super! Dus…. tot gauw!

Wat zijn jullie ervaringen met suppoosten in de musea?


Nienke werkt in het Erasmus MC op de afdeling Keel- Neus en Oorheelkunde en heeft een passie voor fotografie en reizen (dichtbij of ver weg). Ze woont samen met de vader van haar kinderen Mees (4) en Eline (3) in Rotterdam en probeert zoveel mogelijk leuke dingen te ondernemen. Motto: collect memories, not things. Volgen? www.instagram.com/traveling_with_our_kids

COMMENTS ARE OFF THIS POST